18 mei Stilte na het gesprek

Saskia (50, 2 kinderen) werkt parttime in de gehandicaptenzorg bij een organisatie waar ze veel mogelijkheden kreeg en een leuke functie voor zichzelf heeft gecreëerd. Dankzij een reorganisatie is de werkdruk zo hoog geworden dat ze zich ziek heeft moeten melden. Haar nieuwe manager, Renée, toont geen enkel begrip voor de situatie van Saskia.

In de week na het gesprek met de bedrijfsarts blijft het stil. Het kost mij enorm veel tijd om weer te herstellen van het gesprek. Ik slaap bijna niet, ben uitgeput en het duurt dagen voordat de warme bal uit mijn hoofd verdwenen is.

Na 3 dagen vragen mijn advocaat en de mediator of ik al een verslag heb ontvangen van de bedrijfsarts met zijn advies daarin. De mediator stelt deze vraag ook aan Renée. Renée antwoord dat zij, net als ik, nog niets ontvangen heeft. Weer een week later is er nog steeds niets en schrijf ik de bedrijfsarts een mail waarin ik hem om het verslag vraag. Hij antwoordt hier niet op.

De bedrijfsarts is niet de enige die niet antwoordt. Ook Renée heeft nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag om begeleiding van Zon te ontvangen. Als ik haar een mail stuur met de vraag wat de stand van zaken is, krijg ik als antwoord dat zij er nog op terug komt. Ik geef aan dat ik verwacht dat ik uiterlijk een week later antwoord verwacht, aangezien het hier wel om mijn gezondheid gaat en ik met herstellen wil starten. Hierop krijg ik geen reactie.

3 weken na het gesprek met de bedrijfsarts is het nog steeds stil. Ik besluit de arts op te bellen en hem te vragen wat er aan de hand is. De bedrijfsarts vertelt mij dat hij na ons gesprek met mijn leidinggevende heeft gesproken over de wensen van het bedrijf. Hij wacht op het antwoord van Renée, voordat hij mij antwoord kan geven. Het is achteraf bijna grappig om te horen, hoe verbolgen hij is over het feit dat Renée hem nog steeds niet geantwoord heeft. Hij legt de verantwoordelijkheid van deze gang van zaken dan ook geheel bij haar.

Discussie met de bedrijfsarts

Ik word heel boos over deze gang van zaken en vertel de bedrijfsarts dat ook. De juiste route zou moeten zijn, dat de bedrijfsarts binnen twee dagen na het gesprek een advies opstelt met daarin wat ik nodig heb om te kunnen herstellen en reïntegreren en dat mijn werkgever daarna beslist of hij dat advies wel of niet opvolgt. Nu gaat de arts in overleg met de werkgever over wat zij willen en schrijft aan de hand van die wensen een advies op. Dat kan toch niet waar zijn? Dat betekent dat een bedrijfsarts de belangen van een werkgever boven mijn gezondheid en reïntegratie zet.

De bedrijfsarts is het natuurlijk niet met mij eens. Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor wat er speelt en wat er gebeurt en geeft aan dat hij pas over 5 dagen contact kan hebben met Renée, en er dan op terug komt.

Ik schrijf de bedrijfsarts een mail waarin ik weer aangeef het niet eens te zijn met de gang van zaken en de manier waarop de arts mij behandeld heeft. Ik verzoek hem zich aan de wettelijke regels te houden. Daarbij wijs ik hem ook op de LESA Richtlijnen (Landelijke Eerstelijns Samenwerkings Afspraken) die gevolgd zouden moeten worden in geval van een burnout.

Blijkbaar is er wel iets gebeurd en is de arts toch wel geschrokken. Ineens is er de volgende dag toch antwoord van de bedrijfsarts en jawel hoor: enkele dagen te laat ook antwoord van Renée.

De leugens

Renée houdt haar antwoord heel kort. Het bedrijf geeft aan dat zij zelf mogelijkheden heeft voor begeleiding. Renée zal dit bespreken tijdens het volgende mediationgesprek.

Het advies van de bedrijfsarts is zoals verwacht niet wat ik nodig heb, maar wat de werkgever belangrijk vindt. Dit is echter wel zo geschreven dat het lijkt alsof ik er zelf om gevraagd heb. Het hele stuk staat vol leugens.

De bedrijfsarts geeft aan, dat ik gevraagd zou hebben om een psycholoog die door de werkgever betaald word en dat ik zelf een GGZ instelling heb voorgesteld. De werkgever wil echter een GGZ instelling in schakelen uit hun providerboog.

In het verleden hebben zij mij al 2 keer eerder naar deze instelling willen verwijzen, maar dat heb ik steeds afgewezen. Ik heb een eigen zorgverlener en ik zal nooit naar een psycholoog gaan die door mijn werkgever betaald wordt. Zeker niet nadat twee bedrijfsartsen en een van de bedrijven die voor mijn werkgever werkten, hebben aangegeven, dat mijn werkgever alleen werkt met bedrijven die informatie over de werknemer doorspelen. Daarbij heb ik geen GGZ-instelling voorgesteld, maar een reïntegratiebureau. Dit is zo’n domper. Ik had echt heel erg gehoopt op reïntegratie bij Zon. Eindelijk een oplossing zou zo welkom zijn. Niemand beseft wat het is om in deze hel van onzekerheid te leven. Weten dat niemand je helpt tot je minimaal 2 jaar ziek thuis zit. Weten dat je werkgever aan niets mee wil werken wat in het belang van je gezondheid is.

Werkgevers kunnen je in die tijd compleet kapot maken.