07 dec Naar de zorgboerderij
Er gebeurt wekenlang niets. 3 weken lang loop ik meerdere keren per dag naar de brievenbus in de verwachting dat er een brief komt van het UWV. Elke dag tevergeefs.
In deze weken ga ik verder met mijn re-integratietraject en het herstelprogramma. Het herstelprogramma is zwaar en emotioneel, maar geeft wel wat handvatten. Ik blijf hopen dat het me gaat helpen beter te worden, maar die hoop is moeilijk vol te houden. De medewerkers ondersteunen me wel goed bij alles wat er speelt, maar ook zij geven aan dat ik misschien wel veel te verwerken heb en het lastig is om mij dan goed te kunnen helpen.
Zorgboerderij
Op een dag rij ik langs een grote boerderij en ineens valt een idee in mijn hoofd. Misschien is het wel leuk om op een boerderij te gaan re-integreren. Ik ken een zorgboerderij in de buurt waar dit misschien mogelijk is. In overleg met de dame van het re-integratiebureau en besluit ik de sprong te wagen. Ik neem contact op met Sanne, de boerin van de Zorgboerderij.
Als ik Sanne vraag of ik bij haar kan re-integreren is ze heel enthousiast. We spreken af dat ik de week erna bij haar langs kom om afspraken te maken.
Het is heerlijk om met deze dame te praten en te merken hoe ze mij waardeert. Ze kent me al heel lang en weet hoe ik werk. Kortom, het is een goede situatie om nu eindelijk te kunnen re-integreren.
De boerderij is in de tijd dat ik er niet ben geweest verbouwd en groter geworden, maar het zijn wel dezelfde enthousiaste lieve mensen. Een positief puntje in deze rommelige tijd.
Het gezin
Tussen alle perikelen door heb ik natuurlijk ook gewoon mijn gezin. Daar word ik bezig gehouden door de ziekte van mijn dochter. De artsen die mijn dochter moeten helpen doen onnodig lang over de onderzoeken. Deze onderzoeken zouden ongeveer 2 maanden duren, maar inmiddels zijn we al 5 maanden verder. Gelukkig hebben we een goede band en houden we samen de moed erin, hoewel ook dit erg zwaar is. Mijn dochter is een doorzetter en gaat zoveel mogelijk verder met haar leven, maar ze is heel erg moe en wordt steeds zieker. Voor mij als moeder is het belangrijk om ervoor te zorgen dat ze beter wordt.
Gelukkig komt er uiteindelijk een afspraak in het ziekenhuis met een arts die ons heel erg goed helpt op een prettige manier. Als we bij haar geweest zijn voor een eerste gesprek, zijn we opgelucht en weten dat er goede behandelingen mogelijk zijn.
WIA keuring
Drie weken na het telefoongesprek met de dame van het UWV, wordt ik gebeld door een hele lieve dame van het UWV. Ze maakt met mij een afspraak voor een WIA keuring bij de arts. Deze ontlading komt aan waardoor ik ga huilen. De dame stelt me gerust en is echt heel lief voor me. Dat maakt de dag weer goed en geeft me een positief gevoel over de WIA keuring.
Dan is het zover. Arnold gaat met me mee naar de keuring bij een hele aardige jonge arts. Als hijme vraagt hoe het met me gaat, houd ik het niet droog. Ik voel me stukken slechter dan voordat ik te horen kreeg dat het 3e ziektejaar niet doorging. Ik vertel hem dat dan ook en geef aan wat mijn klachten zijn. Vooral de slapeloze nachten, overdag slapen en verplicht wandelen om kalm te worden, de pas gediagnosticeerde angststoornis etc. De arts luistert heel goed naar me en schrijft alles op. Arnold vraagt nog of de arts nog iets kan doen aan de afwijzing van het 3e ziektejaar. De arts geeft aan dat hij het hierover zal hebben met de arbeidsdeskundige.
De dag waarop ik 104 weken ziek ben komt met grote stappen naderbij.