11 mei Gesprek met de bedrijfsarts
Saskia (50, 2 kinderen) werkt parttime in de gehandicaptenzorg bij een organisatie waar ze veel mogelijkheden kreeg en een leuke functie voor zichzelf heeft gecreëerd. Dankzij een reorganisatie is de werkdruk zo hoog geworden dat ze zich ziek heeft moeten melden. Haar nieuwe manager, Renée, toont geen enkel begrip voor de situatie van Saskia.
Ik heb aan Renée voorgesteld om mij te laten begeleiden door reïntegratiebedrijf Zon. Zij geeft aan dat ik dit bij de bedrijfsarts moet voorleggen en zij gaat ermee aan de slag om te kijken wat het bedrijf van dit voorstel vindt. Het feit dat ze niet klakkeloos nee zegt, geeft me weer nieuwe moed. Ik krijg weer hoop op een goede weg.
Enkele dagen na de mediation heb ik een afspraak met de bedrijfsarts. Mijn oudste zoon gaat met me mee.
Het gesprek
Het gesprek vindt plaats op het Regiokantoor van mijn bedrijf. Wat heb ik daar een hekel aan. Het vertegenwoordigt zoveel verdriet en ellende. Waarom bedenkt niemand dat deze plek zo belastend is en zo partijdig? Waarom geen neutrale plek waar ik in ieder geval een veiliger gevoel kan hebben?
Tijdens het wachten in de hal merk ik al dat de spanning weer oploopt. Enkele dames die blijkbaar cursus hebben, voeren op luide toon een gesprek. De druk in mijn hoofd stijgt en ik raak geïrriteerd door de conversatie om mij heen. Mijn zoon praat tegen me, maar ik kan de tekst niet in me opnemen. Ik vraag hem enkele keren hetzelfde nog een keer te vertellen. Uiteindelijk stopt mijn zoon met praten.
Ik vertel de bedrijfsarts wat de ontwikkelingen van de laatste tijd zijn en geef aan dat het weer slechter met me gaat. Ook vertel ik hem mijn voorstel om Zon mij te laten begeleiden en geef aan dat Renée mij heeft geadviseerd dit aan hem voor te leggen.
De druk wordt opgevoerd
De arts lijkt ineens veranderd te zijn. Voorheen was hij begripvol en wilde meedenken over oplossingen. Nu lijkt hij mijn verhaal niet te willen horen. Vervolgens zaagt hij mij ongeveer 45 minuten door over het belang van mediation. Natuurlijk vind ik mediation ook belangrijk, maar ik moet ook beter worden. Mediation is erg zwaar voor mij en ik word tot nu toe alleen maar zieker.
Ik heb het gevoel mij letterlijk overeind te moeten houden tijdens zijn relaas. Ik houd mij vast aan het tafelblad om niet naar voren te vallen en moet van mijzelf goed blijven luisteren.
Na zijn verhaal over mediation, zet de arts mij een half uur onder druk om aan te geven wat ik nou eigenlijk wil met mijn werk. Ik geef aan dat ik geen keuzes kan maken, maar het belangrijk vind om ondersteund te worden door Zon. Pas als ik hersteld ben, kan ik weer nadenken over keuzes, zeg ik huilend. Ik voel mij langzaamaan wegglijden in een warme bal in mijn hoofd. De druk is intens en ik weet niet hoelang ik dit nog vol houd.
Afronding en rust
Mijn zoon kijkt steeds nogal bezorgd naar mij. Uiteindelijk geeft hij aan dat ik rust nodig heb. En dan niet rust in de zin van enkele weken niks doen, maar rust doordat iemand de zaken voor mij gaat regelen. Zon zou dat goed voor mij kunnen doen.
De arts geeft uiteindelijk aan dat Renée de beslissing neemt over de inzet van Zon. De arts vindt mediation belangrijk. Als Zon bij kan dragen aan herstel, is hij het daarmee eens.
Ik heb me het afgelopen jaar nooit zo ziek gevoeld als na dit gesprek. Ik wankel naar buiten en voel de bal van vuur tegen de bovenkant van mijn schedel aan drukken. De druk is zo intens, alsof mijn hoofd elk moment kan exploderen.
Mijn kinderen maken zich na deze dag erg veel zorgen. Mijn oudste dochter geeft aan het afschuwelijk te vinden om mij zo te zien. Een vrouw die zo sterk is ineens verandert zien in een zielig hoopje mens is verschrikkelijk, zeker als het je moeder is.
Toch ben ik trots op mijzelf en heb een klein beetje hoop gekregen. Ik ben trots omdat ik voor mezelf ben opgekomen, ondanks de druk. Als de bedrijfsarts in zijn advies schrijft dat ik door Zon begeleid kan worden, is er wellicht een uitweg uit deze hel.