14 dec Een vernietigend gesprek
Een week nadat de termijn voor de aanvraag van de WIA is verlopen, krijg ik een brief met een afspraak voor de arbeidsdeskundige. De arbeidsdeskundige is de dame die mij belde om te zeggen dat ik geen 3e ziektejaar zou krijgen ondanks het feit dat mijn werkgever te weinig aan mijn re-integratie heeft gedaan. Arnold en ik gaan ook samen naar dit gesprek met de arbeidsdeskundige. Ik heb weinig hoop op een goede afloop van het gesprek, maar probeer zo open mogelijk het gesprek in te gaan.
De dame is op het eerste gezicht best aardig. Al kletsend lopen we naar boven. Ze vertelt onderweg dat het zo vervelend is dat alle deuren met een pasje opengemaakt moeten worden. Daar zijn we het natuurlijk helemaal mee eens.
Boven verandert het gedrag van de dame. Ze verandert in een keiharde dame die niet afwijkt van haar verhaal en ervan overtuigd is dat ze het recht aan haar kant heeft. Ze vertelt me dat ze mijn emotionele mail over het 3e ziekte jaar wel heel emotioneel vond. Waarop ik aangeef, dat ik ook emotioneel was en nog steeds ben. Hier gaat ze verder niet op in en eigenlijk praat ze al direct door mijn verhaal heen.
Geen reden voor een derde ziektejaar
Volgens de dame is er geen enkele reden voor een 3e ziektejaar, want de werkgever heeft meegewerkt aan mediation, dus heeft hij voldoende gedaan aan mijn re-integratie. Alle andere zaken in het nadeel van mijn werkgever, twee oordelen van het UWV, niet meewerken aan de wet Poortwachter, te laat een bedrijfsarts ingeschakeld, geen 2e spoor in het 1e ziektejaar etc., vervallen volgens haar op het moment dat de werkgever meewerkt aan mediation.
De dame vertelt ook dat ze nooit heeft gezegd dat de werkgever te weinig inspanningen heeft verricht en dat ze het 3e ziektejaar afwijst in mijn belang. Arnold is duidelijk heel erg verbaasd en geeft aan dat ze dat wel tegen hem heeft gezegd in een telefoongesprek. Maar de dame zegt glashard dat dat niet waar is: ze heeft het niet gezegd. Als ik dan aangeef dat ze het ook tegen mij heeft gezegd, zegt ze: “U kunt het niet weten, want ik heb met u een ander gesprek gevoerd”. Inderdaad een ander telefoongesprek. Maar wel een telefoongesprek waarin ze duidelijk heeft aangegeven dat de werkgever niet voldoende inspanningen heeft verricht. En waarin ze aangeeft dat ze ons niet langer aan elkaar wil verbinden omdat dat niet goed is voor mijn gezondheid.
Vergoeding
Verder heeft ze begrepen dat ik een billijke vergoeding wil, maar natuurlijk heb ik daar geen recht op. Ze zegt dit alsof ik iets heel onfatsoenlijks zou willen. Hierop kan ik alleen aangeven, dat een billijke vergoeding mij het gevoel zou kunnen geven dat er recht wordt gedaan aan mijn verdriet van de afgelopen jaren. Dat is volgens mij begrijpelijk na 2 jaar pesterijen. Daarbij is dit volgens mij een zaak voor de rechter en niet voor het UWV, dus begrijp ik niet zo goed wat zij met deze informatie moet.
Dan vertelt de dame mij ook nog eens dat ik geen WIA uitkering krijg. Dit vraagt wat uitleg.
De arts vindt dat ik een arbeidsbeperking heb. Maar volgens de dame heb ik geen urenbeperking. Kan ik dus gewoon 40 uur per week werken. En dat terwijl ik thuis niet eens mijn huishouden kan doen, maar enkele uren per nacht slaap, paniekaanvallen heb etc.
Productiewerk
Rekening houdend met de beperkingen kan ik best productiewerk doen. Voor dat productiewerk zal ik dan 13 euro per uur kunnen verdienen. Mijn uur salaris van 2 jaar geleden is circa 18,50 wat volgens de dame een inkomensverlies is van minder dan 35%. Dus heb ik geen recht op een WIA uitkering.
Dit aparte rekensommetje zorgt ervoor, dat alleen personen die alleen nog productiewerk kunnen doen, en voordat ze ziek werden een hoog inkomen hadden, nog in aanmerking komen voor een WIA uitkering. Productiewerk kan iedereen doen, zolang je niet in je bed ligt of opgenomen bent vindt het UWV.
Dit betekent dat ik dus niet alleen gedupeerd wordt door het niet verstrekken van een 3e ziektejaar, maar ook dat ik nu direct de WW in kan. Nog niet beter, nog niet gere-integreerd en nog geen behandeling gehad voor mijn angsten, maar klaar voor de arbeidsmarkt.
Ik ben het absoluut niet eens met deze situatie en ook Arnold zit vol verbazing in zijn stoel. Hij probeert nog wat ter verdediging in te brengen, maar de dame is vastbesloten en houdt vol dat dit het is.
Het gesprek is wat mij betreft klaar. Ik dwaal een paar keer af en geef uiteindelijk aan dat het geen enkel nut heeft om in discussie te gaan. De dame is duidelijk niet in mijn belang bezig en is ook niet eerlijk in wat ze zegt. Maar daar is nu toch niets tegen te doen, dus wil ik geen energie meer verspillen aan deze dame.