27 apr De loonstop

Saskia (50, 2 kinderen) werkt parttime in de gehandicaptenzorg bij een organisatie waar ze veel mogelijkheden kreeg en een leuke functie voor zichzelf heeft gecreëerd. Dankzij een reorganisatie is de werkdruk zo hoog geworden dat ze zich ziek heeft moeten melden. Haar nieuwe manager, Renée, toont geen enkel begrip voor de situatie van Saskia.

Ik ga direct na mijn vakantie naar een gesprek met de bedrijfsarts en aansluitend is er een gesprek met mijn leidinggevende erbij. Zoals al voor de vakanties besproken met de bedrijfsarts, wordt afgesproken dat ik ga reïntegreren in mijn tempo en er komt mediation. Ik geef aan dat ik voortaan met respect behandeld wil worden door Renée. Ze snapt niet wat ik bedoel, dus leg ik haar uit dat ik niet meer afgeblaft en bedreigd wil worden. Daarop komt van haar kant geen antwoord.

Gesprek bij een locatie voor reïntegratie

Ik ga diezelfde middag naar een gesprek voor reïntegratie met Bob, locatiemanager van een woonlocatie. Het is voor mij wel heel zwaar om zoveel gesprekken op een dag te hebben, maar Bob heeft anders pas een week later tijd. Ik wil zo graag aan het werk en beter worden dat ik het er wel voor over heb om nu wat moe te worden.

Heerlijk om weer eens een goed en respectvol gesprek met iemand te kunnen voeren. Bob en ik begrijpen elkaar en zijn respectvol en eerlijk naar elkaar. Dit geeft me heel veel energie. Helaas krijg ik na een week het bericht, dat ik om diverse redenen niet op deze locatie kan reïntegreren.

Twee dagen na het gesprek met de arts en Renée, komt er weer een respectloze mail binnen met daarin gesteld dat ik naar een gesprek met Renée en Jolanda moet komen. Of ik even wil bevestigen dat ik kom. Ik antwoord dat ik niet in staat ben om op dat moment te komen, omdat ik dan een medische afspraak heb. Al mopperend wordt de afspraak een week verzet.

In dit gesprek geef ik aan, dat ik alleen ben gekomen om het plan van aanpak te maken. En dat ik dus niet meer met Renée in gesprek wil voordat er mediation is geweest, omdat ik haar niet vertrouw. Ik heb die middag van de bedrijfsarts een mail gekregen waarin hij aangeeft dat ik afspraken moet maken met de locatiemanager van de locatie waar ik ga reïntegreren.

Er is een nieuwe locatiemanager gevonden, Barbara, die ik vertrouw. Ik geef aan dat ik dat gesprek alleen zal doen zonder Renée, en zal terugkoppelen wat de afspraken zijn. Er komt geen afwijzing, dus dat lijkt afgesproken, zou je zeggen.

Afspraken worden weer niet nagekomen

Weer twee dagen later volgt een mail met een afspraak op locatie X. Dit gesprek zal zijn met Barbara en Renée en gaat over de afspraken m.b.t. reïntegratie. Daar ben ik het dus niet mee eens, dit is weer tegen de afspraken in. En nu volgt weer een hele vervelende mailwisseling. Renée vindt het niet moeilijk om mij in die mails respectloos en kleinerend toe te spreken. Ze houdt voet bij stuk en wil perse bij het gesprek zijn. Ik krijg een paniekaanval als ik een van de mails ontvang. Een vriendin is op dat moment bij me. Ze schrikt omdat ik helemaal wit wegtrek en duidelijk in paniek ben.

Ik kan een gesprek met Renée erbij niet meer aan en blijf dit dan ook aangeven. Uiteindelijk wordt ik gebeld door Jolanda, die me verteld dat ik naar het gesprek moet komen, anders volgt een loonstop. Ik geef aan dat dit niet de afspraak is. Ik vertel Jolanda, dat ik heb aangegeven, dat ik zonder Renée naar het gesprek zou gaan en haar een terugkoppeling zou sturen. En dat zij niet hebben aangegeven het er niet mee eens te zijn. Jolanda geeft aan dat dat inderdaad zo besproken is, maar dat is volgens haar geen afspraak. Verbazend en zo tekenend voor de hele situatie van miscommunicatie is deze uitspraak. Ik ben perplex en sta trillend aan de telefoon. Ik kan niet naar het gesprek en geef dat weer aan. Resultaat, een loonstop.

Het oordeel van het UWV is dat mijn werkgever niet voldoende doet aan reïntegratie, maar ik kan daar niets tegen doen. En nu heb ik een loonstop, omdat ik wil dat afspraken worden nagekomen. Hoe bedoel je: omgekeerde wereld?

Kracht

Tegen alle verwachtingen in, volgt een onbeschrijfelijk fijn gevoel. Het is heerlijk om te kunnen ervaren dat ik voor mezelf op kan komen en de grip op mijn leven weer terug heb. VRIJHEID in de ruimste zin van het woord. Ik ben geen slaaf en wil me zo ook niet voelen. De onmacht die ik al die maanden heb gevoeld is in een klap van me afgevallen. Wat een ruimte en zelfrespect. Echt, ik kan iedereen aanbevelen om op een zeker moment deze stap te nemen. Geld is niet zo belangrijk als je zelfrespect en gezondheid.