06 apr De burn-out

Saskia (50, 2 kinderen) werkt parttime in de gehandicaptenzorg bij een organisatie waar ze veel mogelijkheden kreeg en een leuke functie voor zichzelf heeft gecreëerd. Dankzij een reorganisatie is de werkdruk zo hoog geworden dat ze zich ziek heeft moeten melden. Haar nieuwe manager, Renée, toont geen enkel begrip voor de situatie van Saskia.

Reïntegratie locatie

Een week later komt er een mail van Renée waarin zij aangeeft dat ik kan reïntegreren in een plaats V waarnaar toe ik circa 1,5-2  uur met de auto onderweg zal zijn. De wegen naar deze plaats staan elke dag files waardoor de reistijd zeer waarschijnlijk veel langer zal zijn. Een probleem is dat ik in paniek raak als ik moet wachten in rijen, loketten en files. Ik wil dan uit de rij en krijg hartkloppingen, ga huilen en ga zo snel mogelijk weg uit de situatie.

Tijdens een rit naar de bedrijfsarts heb ik gemerkt dat ik in stresssituaties niet in staat ben op de snelweg lange stukken te rijden. Vanaf dat moment ben ik dan ook niet meer alleen met de auto naar gesprekken gegaan. Dit betekent dat ik met het openbaar vervoer zou moeten reizen wat ongeveer 2-2,5 uur zal gaan duren.

In verband met mijn belastbaarheid en energietekort, is dit niet in het belang van mijn gezondheid. Ik zou meer tijd aan reizen kwijt zijn dan aan reïntegratie en zou dan beter gewoon op mijn eigen werkplek aan de slag kunnen gaan. Daarnaast is de situatie van mijn gehandicapte zoon op dat ogenblik zorgelijk en kan ik daardoor niet zo ver van huis werken.

Ik geef dit aan bij Renée waarna Coby mij antwoordt dat zij erover na gaan denken. Ik krijg na een week op vrijdagmiddag antwoord. Coby heeft nagedacht of het onredelijk is dat ik in V moet gaan reïntegratie. Zij is tot de conclusie gekomen dat zij niet onredelijk is. Ik moet dus gewoon gaan reïntegratie in V.

Ik wijs Coby diezelfde dag nog op de verslagen van de bedrijfsartsen waarin staat dat ik weinig energie heb en mij niet goed kan concentreren. En ik geef aan dat dit dus niet in het belang van mijn gezondheid is.

Een vrijdagmiddag later krijg ik een nieuwe locatie toegewezen in stad T. Deze stad ligt op dezelfde filerijke route en 1-1,5 uur met de auto en ongeveer 2 uur met het openbaar vervoer.

Breekpunt

Ik raak in paniek en word helemaal verdrietig van deze situatie. Waarom niet gewoon een locatie dichterbij mijn woonplaats? Daar zijn er genoeg van. Waarom zover weg en zo weinig begrip?

In een mail geef ik aan dat ik even tijd nodig heb om contact te hebben om met mijn huisarts te overleggen en met de juridisch adviseur. Hierop komt een woedende mail van Coby. Ik moet binnen een dag vertellen of ik wel of niet naar T ga. Als ik niet ga, volgt er nog diezelfde week een gesprek.

Ik ben verbijsterd. Coby en Renée doen er steeds weken over voordat ze antwoord geven. Ik krijg een dag om te onderzoeken wat er mogelijk is. Dit is teveel voor mij. Ik ga huilen en stop niet meer… Midden in de nacht bel ik de doktersnachtdienst huilend op, en vraag om hulp. De dame aan de telefoon kan niet veel voor me doen, en adviseert zo snel mogelijk naar de huisarts te gaan. Daar zit ik dan ook om 7.30 uur. Het inloopspreekuur begint om 8.00 uur, maar de arts ziet me huilend zitten en vraagt me vrij snel al om naar binnen te komen. “Ik weet het niet meer”, geef ik aan. Ik kan geen oplossingen meer bedenken en voel me zo rot. Ik wil gewoon weer beter worden en aan het werk, dat kan toch niet zo moeilijk zijn? De diagnose is burn-out. De arts kan mij niet veel verder helpen, maar adviseert mij hulp te zoeken bij een psycholoog.  De arts geeft aan dat dit een veelvoorkomende situatie is in deze tijd van economische crisis. Er komen veel mensen met hetzelfde verhaal bij hem op spreekuur.

Veel werkgevers gaan zeer onfatsoenlijk met hun werknemers om en pesten ze zo hard dat de werknemer meestal vanzelf ontslag neemt. Deze weg is voor de werkgever goedkoper dan een ontslag aanvragen. En inderdaad, mijn werkgever is bezig met een reorganisatie, dus het zou niet ondenkbaar zijn dat zij mij daarom ook weg willen hebben. Er moeten nogal wat mensen ontslagen worden.