30 mrt De dreigementen
Saskia (50, 2 kinderen) werkt parttime in de gehandicaptenzorg bij een organisatie waar ze veel mogelijkheden kreeg en een leuke functie voor zichzelf heeft gecreëerd. Dankzij een reorganisatie is de werkdruk zo hoog geworden dat ze zich ziek heeft moeten melden. Haar nieuwe manager, Renée, laat niets van zich horen en toont geen begrip voor de situatie van Saskia.
De bedrijfsarts Z zit 40 km van mijn woonplaats en ik heb gemerkt, dat ik niet voldoende veilig rijd als ik gestrest ben. Daarom gaat mijn dochter met mij mee naar de afspraak. Ik heb een goed gesprek met de bedrijfsarts. Zij begrijpt wat er gebeurd is en ziet dat ik zo niet kan reïntegreren. In haar advies geeft zij dan ook aan dat er goede afspraken gemaakt moeten worden. Twee weken op een leeg kantoor zitten is geen reïntegratie, zegt ze, dat is bezig houden. De slechte communicatie tussen mijn werkgever en mij draagt niet bij tot herstel. Tevens adviseert ze mij een deskundigenoordeel bij het UWV aan te vragen als mijn werkgever niet meer moeite doet om mijn reïntegratie op gang te brengen.
Weer een gesprek
Enkele dagen later heb ik een gesprek met Coby en Renée. Marc, een goede vriend, gaat met me mee. Ook dit gesprek is 35 km van mijn woning. Coby en Renée nemen beide een zeer autoritaire houding aan. Ook in dit gesprek is Coby degene die vooral het woord voert, waarbij Renée zich nogal afzijdig houdt. Er is geen begrip voor mijn verhaal over het vorige gesprek. Ik moet maar eens leren dat mensen ook wel eens iets negatiefs over mij vertellen, zegt Coby. Zij vinden mij maar een vervelend mens, dat nooit eens wil mee werken. Ik mag daarom niet meer reïntegreren op mijn eigen werkplek, want dat is vervelend voor Wilma. Die wordt steeds weer door mij teleurgesteld, omdat ik niet kom werken.
Als ik aangeef dat de bedrijfsarts van mening is dat 2 weken op een leeg kantoor zitten zonder werk geen reïntegratie is, zegt Coby: “Nou ja, die zal ik straks wel even bellen dan.” Als ik voorstel dat ik wel op een andere locatie wil reïntegreren, krijg ik als antwoord dat ze toch zeker geen andere leidinggevende met mij op gaan schepen.
Mij wordt verteld dat ik me van nu af positief dien te gedragen en moet doen wat me verteld wordt. Renée en Coby gaan een plek zoeken, waar ik kan reïntegreren. Coby buigt voorover en zegt op intimiderende toon: “Over zes weken zitten we hier weer voor een gesprek. Ik verwacht dan dat je gedrag positief veranderd is, anders gaan we op zoek naar een manier om het dienstverband te beëindigen.” Marc vraagt nog wat ze bedoelt met positief gedrag. Waarop ze aangeeft, dat dat ter beoordeling is aan de collega’s die me gaan begeleiden.
De bedrijfsarts
Ik ben alweer verder van huis. Voel me nog meer onbegrepen, bedreigd, geïntimideerd en honds behandelt. Dit is niet in het belang van mijn gezondheid. Ik besluit een deskundigenoordeel aan te vragen bij het UWV en doe dat de volgende ochtend.
Enkele uren later word ik gebeld door bedrijfsarts Z. Zij is duidelijk door Coby gebeld. Ze is ineens helemaal anders in haar opmerkingen en probeert mij ervan te overtuigen, dat ik geen deskundigenoordeel moet aanvragen bij het UWV. Volgens haar is er sprake van een arbeidsconflict en is dat zeker niet in mijn belang. Het UWV gaat in het geval van een arbeidsconflict de aanvraag voor een oordeel niet eens in behandeling nemen, zegt ze. Daarbij wordt er nu toch een goede oplossing gezocht. En ach dat ik bedreigd ben met ontslag, dat moet ik dan maar gewoon naast me neerleggen. Zo erg is dat toch niet!?
Ik laat de arts maar praten en geef aan dat ik het oordeel al heb aangevraagd. We zullen zien hoe het UWV oordeelt.
Ik word in de week na dit gesprek zieker en zieker. Ik zie het leven even niet meer zitten en wil niet verder. Ik ben moe, slaap slecht, kan me niet concentreren, ben angstig in een drukke omgeving en ben kribbig tegen de kinderen.